1,5 meter ruimte tussen jou en de ander op straat en in de winkels, maar hoe is het met ruimte voor jezelf in huis?
In een column in de Volkskrant schrijft Aaf Brandt Corstius over haar ervaring met hele dagen samen thuis zijn. Ze heeft er jaren ervaring mee en beschrijft in haar column hoe de aanwezigheid van je partner zo vanzelfsprekend kan worden dat je je niet meer bewust bent van de ander. Je besteedt weinig aandacht aan hem of haar. Ze geeft tips voor wat je daar tegen kan doen voor iedereen die nu, noodgedwongen door de corona crisis, 24/7 zijn ruimte met een ander moet delen.
Het is mij opgevall
en, ook door de corona crisis, dat er veel mensen zijn die juist last hebben van het tegengestelde. Doordat er altijd iemand in huis is hebben ze het gevoel dat er geen ruimte is voor hen. Ze zijn zich constant bewust van de aanwezigheid van de ander en houden onbewust de hele tijd rekening met de ander en dat maakt hen juist onvrij. Ik heb een cliënt die geen online afspraken wilde maken omdat hij thuis het gevoel heeft dat hij niet vrij uit kan spreken. Hij woont bij zijn ouders en heeft een eigen kamer en toch voelt het kennelijk niet volledig als een plek die van hem is, waar hij zich vrij voelt. Met een andere cliënt maakte ik een afspraak om elkaar online te ontmoeten. Toen ik hem de eerste keer online sprak zag ik dat hij in een auto zat en hij vertelde mij dat hij op een parkeerplaats stond. Thuis voelde niet als een plek om vrij uit te kunnen spreken.
Ik herken iets van mezelf uit mijn jongere jaren, toen de kinderen nog thuis woonden. Ik ging niet zomaar mijn eigen gang als er anderen, mijn man en de kinderen, thuis waren. Ik herinner mij bijvoorbeeld dat ik ‘stiekem’ ging zitten mediteren. Niet omdat ik niet wilde dat zij wisten dat ik mediteerde. Ik wilde niet dat ze merkten dat ik er niet was, dat ik ‘gewoon, zomaar’ iets voor mezelf ging doen. Ik kon in mijn optiek niet gemist worden. Om het nog steviger neer te zetten: ik moest kennelijk permanent klaar staan voor het geval dat ze mij nodig hadden.
In het stuk van Aaf Brandt Corstius gaat het over dat je helemaal geen rekening meer houdt met die ander. Zo kan de neiging ontstaan om de hele dag in je pyjama rond te lopen, want voor wie zou je je leuk en netjes aankleden. Maar ik zie vooral mensen die te veel rekening houden met anderen, misschien omdat dat werkelijk veiliger is, maar waarschijnlijk is het vooral een -door vroegere omstandigheden ingebouwd- waarschuwingssysteem, wat maakt dat je je niet helemaal kunt ontspannen, je niet vrij voelt, je altijd verantwoordelijk voelt, je nooit helemaal veilig voelt in de aanwezigheid van anderen hoe dierbaar en eigen die ander ook is.
Hoe zit dat bij jou? Herken je iets van Aaf of herken je jezelf meer in mij? Of is het nog weer anders?